Schrijven is voor mijn opleiding, of studie(zoals velen het noemen) wat gras voor een koe is. Niet het schrijven van een simpele blog zoals deze, het gaat over wetenschappelijk schrijven, dat is totaal iets anders. Ik loop in deze al een aantal problemen tegen die te maken hebben met mijn taalbeperking. Ik zou willen roepen dat ik een slachtoffer ben, maar aan het eind van dit blogitem moet blijken dat dat niet het geval hoeft te zijn.
Hier is een simpele gegeven. De Faculteit gedraag- en maatschappijwetenschappen van de Universiteit van Amsterdam hanteert een hele simpele regel bij schrijfopdrachten. Zodra een student 10 fouten bij een schrijfopdracht heeft, wordt de opdracht per definitie als onvoldoende berekend. Vorige week is het mij gebeurd. Natuurlijk omdat Nederlands mijn niet mijn moedertaal is. Je zou dan jezelf afvragen: kan de universiteit geen uitzondering maken voor mensen die niet in Nederland zijn geboren? Het antwoord daarop is ‘nee’, want er wordt van iedere student een bepaalde academische niveau verwacht een het maakt niet waar je vandaan komt en hoe lang je in Nederland woont, taalfoutjes vallen niet te tolereren.
Ik zou gedemotiveerd moeten zijn, wat ik eerlijk gezegd ook ben. Het voelt alsof ik het nooit goed zal doen. In het vorige week populaire uitgezonden door BNN ‘Grote Racisme Experiment’ werd uitgelegd hoe nieuwkomers in Nederland het moeilijk kunnen hebben. Door een achterstand op algemene vanzelfsprekendheden zoals taal en cultuur hebben bi-culturele medelanders per definitie ook een achterstand in hun dagelijks activiteiten zoals werk en studie. Ze moeten in iedere geval minstens twee keer harder werken om hetzelfde resultaat te behalen. Kortom, ik kan nooit een 8 halen op een schrijfopdracht, niet omdat ik ‘dommer’ ben, maar omdat het systeem het onmogelijk voor mij maakt om een acht te halen.
En nu? Ik geef het toe, pijnlijk dat Nederlands niet mijn moedertaal is. Pijnlijk dat ik misschien pas 6 jaar geleden naar Nederland ben gekomen, misschien moest ik maar hier geboren worden. Het klinkt best dramatisch, maar ik wil eigenlijk gewoon aangeven dat het jammer is.
Maar he, zou het misschien niet handig zijn om van mijn zwakte een sterkte te maken. Elke nadeel heeft een voordeel heeft een grote Nederlandse man ooit gezegd. Dat zie ik terug overal. De Nederlandse schrijver van Perzische komaf Kader Abdolah heeft bijvoorbeeld dat bewezen in zijn werken. Hij kiest bewust voor korte, krachtige zinnen. Een literaire stijl die het heel goed doet. Ik kan er wat van leren. Want deze koe moet ook van het gras kunnen smullen ook al kost dat 10 kilometers extra lopen ten opzichten van andere koeien.
–
Studeert Politicologie aan de Universiteit van Amsterdam
Kiza Magendane 