Eerlijk is eerlijk, de goudenkoets verdient een plek in een museum. Ik weet dat dit voor sommigen problematisch is, maar, is het te veel gevraagd om een koets vol aafbeeldingen van slaven een plek in een museum te geven? Dat is niet heel vreemd, omdat een museum een plek is waar wij het verleden kunnen terug zien en daaruit lessen kunnen trekken waar nodig. Denk hier aan het jüdisches museum in Berlijn bijvoorbeeld.
Kortom, als de Nederlandse overheid zegt te ‘betreuren’ wat er in het verleden is gebeurd en dat het Nederlandse slavernijverleden tot de ‘zwarte bladzijden’ van de geschiedenis behoort, dan is het vrij opmerkelijk om de erfenis van deze zwarte bladzijden elke jaar met trots te vertonen.
Moet de goudenkoets een trots voorstellen? vraag ik me dan meteen af. Een trots die wellicht sommige pijn doet?
Voor alle duidelijkheid, dit is geen gezeik. Wie bang is dat zijn of haar cultuur wordt aangevallen, moet zich afvragen wat hij/zij met ‘cultuur’ bedoelt. Wie is onderdeel van die cultuur? En is die cultuur statisch? Is het geen vorm van beschaving om een zwarte bladzijde te verplaatsen naar een museum in plaats van een nationale trots van te maken? Ik kan mij niet voorstellen dat iemand trots kan zijn op dingen die morele discutable zijn en anderen pijn doen. Althans, als die persoon beweert morele superioriteit te hebben, iets wat Nederland met trots nooit zal ontkennen.
Kortom, een beschaafd land hoeft een pijnlijke geschiedenis niet te begraven en haar afbeeldingen te verbranden maar kan er wel voor zorgen dat deze geschiedenis in een museum terecht komt. Puur omdat dit de plek is waar wij het verleden bewaren en terug kunnen zien. Vooral om daar lessen uit te trekken, omdat een beschaafd land niet van een trots zou willen genieten die anderen pijn doet. helder toch?
Kiza Magendane 